Veren kussens is mijn laatste boek dat ik gelezen heb. Het boek is
oorspronkelijk geschreven door Rose Impey met illustraties van Robin Bell
Corfield. Dit boek werd vertaald door Ineke Ris.
Wat er in dit boek opvalt, zijn de prenten die weergeven wat de
tekst zal zijn. De prenten zeggen al voor een groot deel wat er zal vertelt
worden.
Sara verveelt zich en haar broertje Markje mag van de ene arm naar
de andere.
Voor ze aan tafel gaan toont mama foto’s van vroeger. Er was één
foto die er bij Sara uitsprong, dat was de foto waar Sara in de armen van haar
Oma lag. Toen ze die foto terug zag, besefte Sara plots weer dat oma er niet
meer was, dat ze gestorven was.
Wanneer Sara bij haar mama wou gaan, zei mama dat ze beter even
naar buiten ging spelen samen met haar broertje. In de tuin laat Sara een foto
zien aan Markje van oma terwijl ze een ijsje eet op de tuinstoel.
Wanneer Markje in het tuinhuis wou, kroop hij in de kruiwagen waar
hij onmiddellijk in slaap viel. Sara keek rond in het tuinhuis. Ze zag op de
vensterbank een wit veertje liggen. Dit deed haar denken aan oma.
Vroeger maakte oma kussens met de veren uit het donsdeken. Sara
mocht haar oma en mama altijd helpen. Ze rende altijd de dwarrelende veertjes
achterna. Sara pinkte enkele traantjes weg. Plots zag ze dat mama en papa in de
deur stonden. Mama vroeg aan Sara waarom ze weende, het antwoord van Sara was: ‘veren
kussens’. Mama nam Sara in haar armen en samen pinkten ze nog een traantje weg.
Het is een pakkend verhaal. Het beschrijft mooi hoe men herinneringen van iemand terug kan ophalen. Met de vele prenten in het boek is het een leuk boek om te lezen. Het boek leest zeer vlot. Het verhaal heeft mij van begin tot einde geboeid.
Veel leesplezier!
Juf Kjinta
Geen opmerkingen:
Een reactie posten