De tijgerprins - Chen Jianghong

Beste lezers

Als derde boek las ik ‘’De tijgerprins” van Chen Jianghong. Dit verhaal is gebaseerd op een Chinese legende over een kind met de naam Ziwen, dat zou groot gebracht geweest door een tijgerin.

Alles huilt op de eerste dubbele pagina van het prentenboek 'De tijgerprins'. De bomen in het zwarte bos druipen over de plaat, als waterige strepen uitgelopen mascara. De loodgrijze lucht hangt triestig over het landschap. In het midden, op een oranje rotspartij, jankt een tijgerin. Haar kleintjes zijn door jagers gedood, haar hart is vol haat en verdriet.

Uit wraak valt de tijgerin dorpen aan en verslindt alle mensen die ze tegenkomt. Tot de koning, op advies van een wijze vrouw, zijn eigen zoon Wen aan de tijgerin schenkt. De onschuld van Wen doet de tijgerin aan haar eigen jongen denken. Ze staakt haar aanvallen en besluit de prins alles te leren wat een tijger moet weten. Als de koning zijn zoon na jaren terug wil, staat Wen voor een moeilijke keuze.

Scherpe tijgertanden grijpen de lezer in zijn nek en sleuren hem mee in een woeste wereld, waar liefde en haat dicht bij elkaar liggen. De rillingen lopen af en toe over je lijf bij het lezen en bekijken van dit boek. 'De tijgerprins', gebaseerd op een Chinese legende, heeft de oerkracht van dat soort vertellingen behouden.


Het woud waar de tijgerin leeft, is grof opgezet, met ruwe vormen en aardetinten. Maar de menselijke wereld is kleurrijk en gedetailleerd uitgewerkt, in een stijl die hier vooral bekend is van beschilderd Chinees aardewerk.

Dat contrast accentueert niet alleen de scheiding van de twee werelden, maar ook de gevoelsmatige. In het rijk van de tijgerin is alles puur, niet zo opgefokt en gemaakt als bij de mens. Van de tijgerin leert een prins waar het echte leven om draait. Niet om vijandigheid, maar om verzoening.